21. Niedoceniony

Vannesa:

Biegłam przez park w ciemnościach uciekając przed napastnikiem. Nie widziałam go było ciemno, wszędzie słyszałam jego głośny oddech i tupot stup. Potknęłam się upadając na trawę. Oprawca przeraźliwie śmiał się Zaczęłam krzyczeć o pomoc....

- Vanneska to tylko zły sen - usłyszałam dobrze znajomy mi głos. Otworzyłam oczy i zerwałam się do pozycji siedzącej. Byłam w sypialni ale nie swojej. Jednak dobrze znałam te miejsce chociaż byłam tu dosłownie dwa razy. Obok mnie siedział Ronaldo z stroskaną miną. Dopiero w tej chwili zauważyłam że moja dłoń ściska mu rękę. Zawstydzona zwolniłam uścisk i skuliłam się w kłębek. Właśnie uświadomiłam sobie co się wczoraj stało. Wszystkie wydarzenia wróciły do mnie jak bumerang. Gdyby nie Cris kto wie co by się ze mną stało. Rozpłakałam się na samą myśl o tragicznym końcu tej historii. Gwiazdor Realu Madryt przytulił mnie mocno do siebie.

- Nie płacz. Tu jesteś bezpieczna - zapewniał smutnym głosem głaszcząc mnie po głowie jak mała dziewczynkę. Jego obecność i dotyk działała na mnie uspokajająco. 

- Dziękuję - wyszeptałam niepewnym głosem mojemu wybawcy. Jakoś wcześniej nie miałam okazji tego zrobić. Uznałam że ten moment wydaje się dość odpowiedni. 

- Nie dziękuj. Nie zdołałem w porę się zjawić i czuję się winny. Przepraszam za wszystko. - rzekł spoglądając mi prosto w oczy. Był niezwykle poważny. 

- Przestań zawsze będę Ci za to wdzięczna.  Gdyby nie ty kto wie czy nie leżała bym gdzieś zgwałcona i zakopana pod drzewem a wszystko to że jestem łatwo wierna.  - wydusiłam się z siebie przez łzy

- Zapomnij o tym proszę. - poprosił 

- Tego nie da się zapomnieć. Tak samo to co dla mnie zrobiłeś. - rzekłam ze smutkiem

- Chciałem przeprosić też za tego smsa do Davida. Może to nie odpowiedni moment ale jakoś nie miałem okazji się wytłumaczyć.  Nie wiem co we mnie wstąpiło. Wiem że postąpiłem źle i bardzo jest mi z tego powodu wstyd. - tłumaczył posępnym wzrokiem wpatrując się w poduszkę. 

- Powiedzmy że o tym zapomniałam - stwierdziłam bez namysłu. Portugalczyk uniósł wzrok ku mnie i lekko się uśmiechnął. Swoim bohaterskim czynem odkupił u mnie swoje winny. Gniewanie się na niego w tej sytuacji było by po prostu nie na miejscu

- Jesteś głodna ? - zapytał zmieniając nagle temat.

- Troszeczkę. Która to godzina? Nie powinieneś być przypadkiem na treningu? - zapytałam

- Powiedziałem że cię nie zostawię samą i zrobiłem sobie wolne. Jest po 11. - powiedział spoglądając na swój zegarek

- Cris zespół Cię potrzebuję. Musisz chodzić na treningi. Mną się nie przejmuj. Każdy ma swoje życie i problemy - tłumaczyłam 

- Nigdy bym sobie nie wybaczył gdybym zostawił Cię samą w takim stanie po wczorajszym. Chłopacy nawet nie zauważą mojej nieobecności. Pewnie są zbyt zajęci weekendowymi opowieściami - machnął ręką ze śmiechem

- Kurczę od 2 godzin powinnam być na planie zdjęciowym do czasopisma Elle ! - krzyknęłam przypominając sobie o tym fakcie

- Załatwiłem to. Nic się nie martw. Przełożyli ci sesje na 2 tygodnie. - uspakajał mnie Cr7

- Jak to? - zapytałam zaszokowana

- Wybacz ale twój telefon wydzwaniał od ponad godziny więc odebrałem i załatwiłem sprawę. Wiem że nie powinienem odbierać czyiś telefonów ale stwierdziłem ze ktoś chyba się o ciebie martwi. - tłumaczył się zmieszany 

- Nie gniewam się. Dobrze że mnie w tym wyręczyłeś bo nie wiem jak sama bym im to wyjaśniła. - rzekłam w lekkiej zadumie.

- Muszę zadzwonić do Jenn! Pewnie się martw że nie wróciłam na noc do domu. - dodałam szybko po chwili.

- Dzwoniłem do niej wieczorem i o wszystkim powiedziałem. Odwiedzi Cię dziś po pracy.

- Dziękuję o wszystkim pomyślałeś - uśmiechnęłam się lekko w jego kierunku

- Idę zrobić Ci śniadanie. Zaraz wracam - rzekł zbierając się do wyjścia.

- Czekaj pomogę Ci. Nie jestem chora- rzuciłam wywlekając się z łóżka ale po chwili  zorientowałam się że nie mam na sobie nic prócz bielizny. Kompletnie zapomniałam w jakim stanie tu dowiózł mnie Cris. 

- Wrócę szybciej niż myślisz - oznajmił znikając w drzwiach. Stwierdziłam że chyba będę musiała znowu okryć się kołdrą bo nie wypada tak paradować po czyimś domu w samej bieliźnie. W dodatku brudnej? Może Ronaldo ma jakieś damskie ciuszki w domu. Ostanio jak byłam z Jenn u niego w komodzie trzymał pokaźną kolekcję damskiej bielizny. Jak wróci to się go zapytam. Siedziałam zakryta kołdra po szyję wpatrując się w piękny pokój gwiazdora. Po chwili zjawił się z pełną tacą jedzenia. Co on myśli ze ja to wszystko zjem? 

- Jestem już. Smacznego - położył na łóżko drewniany stolik przeznaczony do śniadań do łóżka. Nie wiem czy on to wszystko przygotował czy to jakiś kucharz ale była pod wrażeniem. Ciepłe bułeczki, mleko, kawa, ciastko, jajecznica z boczkiem, owoce, warzywa a nawet wazonik z różą znajdował się na nim. Nie wiedziałam od czego zacząć. Po chwili zajadałam się przysmakami bo mój żołądek od tego patrzenia na te  pyszności dostawał skrętu kiszek. 

- Dziękuję było pyszne - rzekłam wycierając usta w serwetkę po skończonym posiłku.

- Na zdrówko - wyszczerzył się pokazując rząd swoich pięknych białych zębów.

- Ehm mam do Ciebie pewne pytanie. Czy masz w domu jakieś damskie ubrania? Nie zrozum mnie źle ale nie będę paradowała w bieliźnie po domu w dodatku brudnej... Jeżeli nie masz to mogę ubrać coś twojego - nawijałam zawstydzona

- Spokojnie. Wysłałem Sergio i Karima do centrum po jakieś ubrania dla ciebie. Powinni już być - rzekł wyczekująco wpatrując się w tarczę swojego naręcznego wypasionego zegarka.
- Wysłałeś Ramosa i Benzemę po ciuchy dla mnie?! - spytałam prawie że piszcząc
- Tak. Skąd ta panika? - zapytał że śmiechem
- Znając ich możliwości pewnie będę wyglądać jak tancerka z klubu go-go - jęknęłam
- Nie będzie chyba tak tragicznie - nabijał się brunet gdy nagle drzwi pokoju otwarły się z hukiem.
- O wilkach mowa - prychnęłam śmiechem na widok wyczekiwanych piłkarzy obładowanych od góry do dołu kolorowymi torebkami z logami słynnych firm.
- Hey piękna - rzucili na przywitanie wywalając wszystkie rzeczy po całym pokoju
- Ej ile razy mówiłem o pukaniu do drzwi! Nie dociera do was oszołomy! Istna dzicz- wydarł się Cristiano zbierając torby z dywanu
- Cris wyluzuj nie raz widziałem cię bez gaci - zmierzył go zabawnie Karim
- Jakbyś nie zauważył to teraz jest tu Vannesa i może nie życzy sobie byście wpadali tu bez pukania - zezłościł się portugalczyk.
- Nasza kochana Vann na pewno się nie gniewa. - rzekł z przekonaniem hiszpański obrońca
- Zobacz tylko co ci kupiliśmy - chwalił się francuz wyciągając z trzech pierwszych napotkanych papierowych torebek sexowną bieliznę przymierzając ją do swojego ciała. Jęknęłam cicho z rozpaczy na samą myśl że zamiast czegoś sensownego do ubrania wykupili pół sklepu z bielizną dla kobiet.
- Dobra Karim daruj sobie to demonstrowanie. - pacnął go w głowę Ronaldo
- Mówiłem wam że macie kupić jej coś do ubrania! - zezłościł się po chwili przekopując kolejne tajemnicze pudełka.
- Proszę mam nadzieje że trafiliśmy w twój gust - rzekł Sergio kładąc mi pięć dużych toreb na łóżku.
- Dobra a teraz możecie spadać. - zakomunikował Ronaldo wypychając ich za drzwi.
- Ale ty gościnny - skwitowałam
- Powinnaś odświeżyć się i przebrać. Gdybym ich nie wygnał siedzieli by tu do późnego wieczora. Jak coś to jestem na dole.  - tłumaczył po czym wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi. Być może miał rację. Potrzebowałam wyciszenia i odpoczynku a z tymi dwoma osobnikami było by to dość trudne zwłaszcza gdyby zaczęli wypytywać o wczorajszy wieczór. Po chwile namysłu zebrałam się do oglądania rzeczy kupionych przez chłopaków. Tak jak przypuszczałam zawartość torebek okazała się dość wyzywająca pomijając erotyczną bieliznę. Nie miałam wyjścia wygrzebałam coś co w miarę uznałam za sensowne. Szczyt marzeń to nie był ale można było to ubrać. W tej starcie znalazłam także kilka kosmetyków przeznaczonych do pielęgnacji ciała a nawet tusz do rzęs i puder. Kto by pomyślał że wpadną na taki pomysł by kupić mi kilka specyfików bez których większość kobiet nie wyobraża sobie dnia.  Jeju to tampony? - prychłam śmiechem trzymając w ręku kolorowe pudełko z napisem tampax. Wow nawet z aplikatorem. Ahh ten Ramos i Benzema jak zawsze mnie zaskakują. Rozbawiona tą sytuacją skąd u nich taki pomysł by kupić akurat mi to pobiegłam do łazienki się wykąpać. Wzięłam szybki prysznic i ubrałam się w krótką zwiewną sukienkę . Przeglądając się w lustrze dopiero teraz  zauważyłam jak okropnie wyglądam.Zasyczałam z bólu gdy dotknęłam opuszkami palców mojej napuchniętej wargi. Czułam się monstrum z tymi rozciętymi ustami . Zrobiłam dobrą minę do złej gry. Niby mówią do wesela się zagoi. Przypudrowałam trochę ślad po oprawcy, odgoniłam złe myśli od siebie i pobiegłam na dół  w poszukiwaniu mojego wybawcy. Nigdzie go nie było. Czyżby gdzieś pojechał? Zostawił mnie samą w jego królestwie? Postanowiłam sprawdzić czy jest gdzieś na zewnątrz. Niepewnym krokiem uchyliłam drzwi na taras. Chłopak z kimś rozmawiał. Dokładnie nie wiem bo słyszałam tylko jego portugalski akcent gdzieś w oddali. Postanowiłam to sprawdzić. Skradałam się jak złodziej pośród drzewek i krzaków porastających wspaniały ogród . Gdy byłam dostatecznie blisko zauważyłam samego Cr7 nerwowo chodzącego koło krawędzi basenu. Nie było z nim nikogo. Co on gada sam ze sobą? Może ma rozdwojenie jaźni?  Dopiero po chwili zajarzyłam że rozmawia z kimś przez telefon. Ciekawość wygrała nad dobrymi manierami i postanowiłam podsłuchać co go tak poruszyło. Szpiegostwo to mi dosłownie nie wychodzi. Usłyszałam tylko kilka zdań wyrwanych z kontekstu. Mniej więcej  chodziło o jakieś dziecko z którym miał się dzisiaj zobaczyć. A jak to jego dziecko?! Boże idzie w tą stronę. Co mam robić?!  Rozpędziłam się i wpadłam dosłownie w jego objęcia. No tak bo co ja mogłam innego wymyślić? No tak głupota nie boli.
- Ej mała jak chciałaś się przytulić wystarczyło poprosić a nie wpadać podstępem na mnie - nalewał się ze mnie portugalczyk.
- Biegłam i cię nie zauważyłam - rzekłam tłumacząc się bez namysłu.
- Tiaa jakąś minutę temu widziałem cię kucającą za krzakiem- wybuchł śmiechem a ja zrobiłam się czerwona ze wstydu.

- Powiedzmy że wybaczam Ci twoją ciekawość - wyszczerzył kły i dał mi lekkiego kuksańca w bark
- Ej no kobiet się nie bije - zaprotestowałam udając obrażoną
- A ładnie tak podsłuchiwać? - zapytał podnosząc zabawnie brwi
- A ładnie tak nie odwiedzać swojego dziecka? - palnęłam
- Jakiego dziecka? O czym ty mówisz? -mówił tłumiąc w sobie śmiech
- Tego co miałeś dziś odwiedzić - jąkałam się
- Oj mała. Jak już nadsłuchujesz czyjeś rozmowy to słuchaj je od początku do końca. Miałem dziś jechać odwiedzić chore dzieci w szpitalu...
- I co nie pojedziesz do nich ze względu na mnie? - spytałam zaskoczona. 

- Przecież obiecałem że Cię samą nie zostawię - przypomniał a mi zrobiło się strasznie głupio.
- Ale tak nie można Cris. Te dzieci na pewno są chore i im też od dawna obiecano że Cię zobaczą. Nie będę odbierała im marzeń. Jedz i mną się nie przejmuj -  powiedziałam stanowczo i odwróciłam się na pięcie. Piłkarz złapał mnie za rękę i obrócił w swoim kierunku bym spojrzała mu w twarz. Kiedy pierwszy raz spojrzałam mu w oczy już w tedy wiedziałam że będzie on moim problemem. Był i to wielkim  z którym nie potrafiłam się uporać. Co bym nie robiła on i tak powracał. Nie mogłam się od niego uwolnić. Jego spojrzenie powodowało że traciłam nad sobą kontrolę. Na moje szczęście on sam przerwał tą niebezpieczną ciszę która panowała między nami.
- Ehm. Dobra pojadę do tych dzieciaków pod jednym warunkiem
- Jakim? - zapytałam niepewnie
- Pojedziesz ze mną. -rzekł
- Ja? To nie jest najlepszy pomysł. Z tymi wargami mogła bym tylko kogoś wystraszyć - wykręcałam się
- Przestań głuptasie wyglądasz pięknie jak zawsze  - walnął smajla 

- Tiaa nie pocieszaj mnie w taki sposób - powiedziałam  nieśmiało.
- Nie mogę zostawić Cię sama. Jak tak upierasz się by zostać to załatwię ci opiekunkę. Fabio na pewno  zgodzi ci się potowarzyszyć pod moją nieobecność - stwierdził ze śmiechem
- O nie. To ja już wolę postraszyć dzieci w szpitalu swoim wizerunkiem - zaśmiałam się.
- Nie będzie tak źle. - pocieszał mnie.
- Musimy się pospieszyć. Idę się przebrać zaraz będę - dodał po chwili
- Zabiorę tylko swoją torebkę - odezwałam się i pobiegłam w kierunku domu. Po chwili siedziałam już w samochodzie gwiazdora madrytu.  Dojazd do szpitala zajął nam dosłownie godzinę gdyż trafiliśmy na korki. Zwykle w godzinach popołudniowych na ulicach Madrytu robi się tłoczno. Byłam zdenerwowana faktem jak przyjmą mnie dzieciaki. Bałam się że mogę ich przestraszyć. Stwierdziłam że będzie lepiej jak wejdziemy osobno. Piłkarz początkowo nie rozumiał mojej decyzji ale ponaglany przez dyrektora ośrodka odpuścił. Stałam oparta o ścianę zastanawiając się czy to dobry pomysł. Znowu zasiała się we mnie wątpliwość. Przed wejściem zobaczyłam parę dziennikarzy wchodzących do budynku. Nie poznali mnie bo się spieszyli. Ich widok spowodował zwątpienie w to  by dziś potowarzyszyć Crisowi w oględzinach u dzieciaków. Już miałam stamtąd wiać ale zaczepił mnie jakiś chłopiec. Wyglądał na około 12 lat. Miał podkrążone oczy i wyglądał na bardzo zmęczonego. W ręku trzymał torbę.
- Ukrywa się Pani przed kimś? - zapytał dociekliwie
- Nie. Skąd ten pomysł? skłamałam
- Pani jest sławna- powiedział bardzo głośno
- Ciii. Po pierwsze nie mów do mnie Pani. Po prostu jestem Vannesa.  Być może się przed kimś ukrywam ale proszę zachowaj to dla siebie. - powiedziałam do chłopca ze spokojem.
- Chowasz się przed dziennikarzami czy Cristiano Ronaldo? - szepnął a ja się zmieszałam.
- Szkoda że nie będę miał okazji go zobaczyć jak inne dzieciaki . Jest moim idolem.- dodał ze smutkiem w oczach.
- Dlaczego tak uważasz? - zapytałam.
- Przenoszą mnie do innego szpitala. Kazali mi się spakować za chwilę zawiozą mnie w inne miejsce.  - odpowiedział ze łzami w oczach.
- Jak masz na imię? - spytałam
- Matin - odpowiedział
- Słuchaj Martin. Jak pożyczysz mi bluzę postaram się zdobyć dla ciebie autograf od słynnego Pana Ronaldo - uśmiechnęłam się szeroko do niego. Chłopak bez namysłu zdjął bluzę i podał ją mi.

- Oddam Ci ją na pewno. Musze mieć mały  kamuflaż - tłumaczyłam
- Ale jak ją oddasz? Kiedy? -dopytywał
- Martin chodź tu. Mówiłam ci że masz czekać koło samochodu - wydarła się z oddali jakaś pielęgniarka.
- Nie martw się znajdę Cię. Znaczy się odwiedzę. Uciekaj już bo zaraz te wredne babsko wciągnie cię siła do auta. - ponaglałam go wesoło.
- Mam nadzieje że dotrzymasz słowa. Pa - rzucił na pożegnanie i pobiegł w kierunku pracownicy szpitala. Ubrałam bluzę z kapturem i w pośpiechu ruszyłam w kierunku drzwi wejściowych szpitala. Chciałam pozostać niezauważona jako osoba publiczna. Kaptur dosłownie zasłaniał mi pół twarzy z czego byłam bardzo zadowolona. Udałam się na piętro skąd było słychać głośne oklaski. Wiedziałam że tam powinien być Ronaldo. Nie myliłam się. W oddali spoglądałam jak fotoreporterzy robią mu zdjęcia jak wręcza piłkę małej chorej dziewczynce. Po chwili poprosił małą o buziaka.  Ten widok mnie rozkleił. Nigdy nie przypuszczałam że Cris ma takie dobre serce. Tyle było w nim serdeczności dla obcego dziecka.
Stałam tak oparta o ścianę wpatrując się ten cudowny obraz z daleka. Tak naprawdę nie wiedziałam jaki jest ...

Ronaldo:

Byłem szczęśliwy że mój widok sprawiał ogromną radość chorym dzieciakom. Szkoda że nie było przy mnie Vann. Prawdopodobnie przestraszyła się dziennikarzy i nie weszła do środka. Rozdałem parę autografów i prezentów i udałem się w poszukiwaniu dziewczyny. Trochę było mi głupio że zostawiłem ją sama. Nie mogłem ją nigdzie znaleźć a te hieny z brukowców śledziły mnie na każdym kroku. Pożegnałem się z dyrektorem szpitala i udawałem się do mojego samochodu rozglądając się przy tym. Niedaleko bramy wyjazdowej zauważyłem mała postać. Była to dziewczyna. Miała na sobie sukienkę a na niej bluzę z kapturem. Nie widziałem jej dokładnie. Kaptur zasłaniał jej pół twarzy. Gdy podjechałem bliżej autem wydawało mi się że kiwnęła do mnie porozumiewawczo. Kurczę to chyba moja zguba. Boże ale ze mnie palant. Zamrugałem do niej światłami na znak by wskoczyła do auta. Dziewczyna dobrze odczytała moje znaki i wskoczyła szybko do mojego audi. Ruszyłem z piskiem opon by żadna dziennikarzyna nie zrobiła nam zdjęć.
- Uff udało się - odetchnęła z ulgą brunetka
- Niezły kamuflaż. Prawie bym Cię nie poznał.Skąd ty masz tą bluzę? - zapytałem
- Od małego przyjaciela. - uśmiechnęła się pod nosem
- Szkoda że nie mi nie towarzyszyłaś. - zrobiłem smutną minę
- Byłam tuż obok za rogiem - rozpromieniła się
- Nie widziałem Cię - odpowiedziałem zaskoczony
- Wierz mi byłam bliżej niż myślisz. - rzekła tajemniczo. Ta odpowiedz bardzo mnie ucieszyła. W milczeniu przemierzaliśmy drogi Madrytu. Gdy byliśmy na miejscu było już bardzo późno. Okazało się że Jenn z Mesutem czekali na nas od godziny. Zostawiłem ich by sobie pogadały. Z Ozilem zamówiliśmy obiado-kolację a potem postanowiliśmy pograć w FiFę. Po 2 godzinach goście wrócili do swoich domów. Zostaliśmy sami. Vannesa była bardzo zmęczona więc udała się do mojej sypialni. Chciałem bardzo  iść za nią ale stwierdziłem że jakby chciała bym spał z nią w jednym pokoju to by mnie o to poprosiła. Pogrążony myślami  udałem się na spoczynek do sypialni obok. Chciałem być dostatecznie blisko niej  ....

Hey dziewczyny. Udało mi się wyrobić jak obiecałam w komentarzu chociaż to nie było wcale takie łatwe. Wysoka porażka Realu Madryt dobiła mnie kompletnie i myślałam że napisanie odcinka będzie nie możliwe. Wiara jednak w ten zespół podniosła mnie na duchu i udało się ;) Mam nadzieje że niektórym z Was ten odcinek chociaż trochę poprawi humory po wczorajszym koszmarze. Następny jak najdzie mnie wena i czas na to pozwoli :) Wiadomo że teraz zbliża się majówka i w tym czasie nic się tu nie pojawi :) Każdy gdzieś wybywa na ten czas i tak będzie ze mną ;) Chciała bym podziękować wam że do mnie zaglądacie i cierpliwie ciekacie na kolejne odcinki. Dzięki wam liczba odwiedzin niedawno przekroczyła ponad 20 tys. Jesteście wielkie! Pamiętajcie wiara czyni cuda niech tak będzie we wtorek! Hala Madrid xD Buziaki ;*